راستش من یه اخلاقایی(البته میدونم که اخلاقها از نظر زبان شناسی غلطه و اخلاق خودش جمعه،ولی دوست دارم بگم اخلاقا!) خاصی دارم که نمیدونم به نظر بقیه خوبن یا بد،ولی من که از دست خودم خسته میشم با این اخلاق!
اگه یکی ازم چیزی یا کاری بخواد و اون چیزی که من دارم به دردش نخوره یا کاری که میتونم انجام بدم،مشکلش رو حل نکنه،دپرس میشم!هی با خودم فکر میکنم که مقصرم که نتونستم کاری واسش کنم!
حالا دوره ی این حالت(دپرس بودن)،بستگی به اهمیت کار طرف،متفاوته!
مثلا دیروز یکی از بچه ها گفت که اگه گوشیت اینترنت داره بده تا به یه سایتی سر بزنم!درست وسط کارش شارژم تموم شد و نتونست کارش رو انجام بده؛منم تا 2 ساعت هی به خودم میگفتم که چرا شارژ نداشتی!! اَه
نمونه بلند مدت هم که تا دلت بخواد دارم،هی یادم میفته که مثلا 4 سال پیش نتونستم فلان کارو واسه فلانی انجام بدم و هی حرص میخورم!
اخلاقه داریم!!!
(البته محض ریا عرض کردم)
نظرات شما عزیزان:
داوود 
ساعت13:38---23 خرداد 1391
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: