یه زمانی مردم خیلی با هم صمیمی بودن.جوری که همسایه ها مثل فامیل هم بودن؛ با هم درد و دل میکردن ،به هم کمک میکردن و ...
اما تو این دور و زمونه دیگه فامیلا هم مثل غریبه ها شدن!یعنی کلا مردم تنها شدن و کسی رو ندارن که در کنارش احساس آرامش کنن.
و تو این احوال،جوونا برای این که از تنهایی در بیان میرن دنبال دوست یابی،اونم از نوع جنس مخالفش و با روش هایی مثل داد و ستد شماره تو خیابون
،یا از طریق چت و فیس بوک و کلوپ و هزارتا سایت که تو این زمینه فعالیت میکنن،به قول معروف میزنن تو فضای مجازی!
و یه کم که پیش میرن حس میکنن که هر چی تعداد این دوستا بیشتر باشه تنهاییشون کمتر میشه،اینه که میزنن تو کار تکسر گرایی(البته معنای این کلمه رو خودم نمی دونم ولی دیروز از یکی از بچه های یونی شنیدم و خوشم اومد!!!)
خلاصه تا اون جا پیش میره که تو گوشی دختر پسرامون دیگه جای خالی برای ذخیره شماره جدید وجود نداره!
ولی بازم تنهان!آهنگای جدایی گوش میکنن،داستانای غمگین میخونن و خود کشی میکنن!
اینجاست که میگن:امان از تنهایی
نظرات شما عزیزان:
داود 
ساعت11:24---12 ارديبهشت 1391
سلام قبول دارم عزیزم
دلم برات تنگ شده
سید
ساعت15:46---25 فروردين 1391
{با لهجه و صدای شوفر کامیون و شوفر تاکسی خوانده شود} جدایی تا نیفتد، دوست قدر دوووست کی داااند!!! شکسته استخوان داند، بهای مومیاااایی راا!!! به به!!!! =)) .gif)
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: